Re-integratie. Demotiverend en ziekmakend.

Wanneer je op een uitkering aangewezen bent, krijg je in de meeste gevallen te maken met een re-integratietraject. De bedoeling daarvan is om mensen te helpen een baan te vinden. Op zich een aardig initiatief, maar de reden waarom de deelnemers aan zo’n traject geen motivatie hebben en uiteindelijk in een baan terecht komen wat helemaal niet bij hen past en de werkgever vervolgens een ongemotiveerde kracht in dienst heeft, is omdat je verplicht wordt om aan een dergelijk re-integratietraject deel te nemen. En alles waar een mens toe wordt verplicht geeft hele slechte resultaten en juist bij zo’n re-integratietraject werkt dat dan heel demotiverend. Daarnaast is die re-integratie zo ingericht dat de indruk wordt gewekt dat de werkzoekende zelf schuldig is aan het feit dat hij of zij geen baan heeft of moeilijk een baan kan vinden. De deelnemers worden vervolgens blootgesteld aan allerlei rare trainingen die zouden moeten helpen om zeer gemotiveerd naar werk te gaan zoeken, wat eigenlijk niet meer is dan een slappe poging om de deelnemers te hersenspoelen. Daarnaast wordt er gewerkt aan je persoonlijkheid en je voorkomen, want daar kan het hem ook aan liggen dat je geen werk hebt. Onnozelheid op en top waar niemand profijt van heeft behalve degenen die zulke onzin tot een prestige project willen maken om vervolgens schouderklopjes te ontvangen van niemand anders dan hun collega’s. Vervolgens laten ze publiekelijk overkomen alsof al die re-integratietrajecten zo’n groot succes zijn, omdat ze zo druk worden bezocht en velen werk hebben gekregen dankzij het succes van die re-integratie. Maar in werkelijkheid werkt het alleen maar voor korte duur, omdat het vaak om tijdelijke baantjes gaat van een paar weken tot enkele maanden, waarna de arme deelnemer weer in een uitkering terecht komt en vervolgens dus weer het hele re-integratiecircus opnieuw kan gaan volgen. En dat die re-integratie zo’n groot succes is, komt alleen maar omdat de deelnemers worden verplicht om deel te nemen aan die flauwekul. Logisch dat het zo druk wordt bezocht. Wanneer het niet verplicht zou zijn, zou er geen hond aan denken om naar die kinderachtige peuterklas voor volwassenen toe te gaan. Dan konden ze al hun peperdure, fantastische en succesvolle "Re-integratie dwijlerij met de kraan open" trajectjes wel door de w.c. spoelen.

“Work First” is de algemene kreet die de bedenkers de wereld in smijten. Work First ha, ha. Ja, maar dan niet voor de deelnemers, maar hoofdzakelijk bedoeld om al die coaches en begeleiders aan het werk te houden. Uiteraard ben je volgens de Nederlandse wet een vrij mens en mag je weigeren om aan zo’n traject deel te nemen. Maar dat kan dan wel gevolgen voor je uitkering hebben. En aangezien tegenwoordig niemand ook maar iets kan doen zonder geld, ben je hoe dan ook verplicht om mee te doen, want anders pakken ze gewoon je bestaansrecht af. En zo maakt de uitkeringsgerechtigde voor het eerst kennis met het feit dat onderdrukking nog lang niet de wereld uit is. Ook niet in een land als Nederland die de vrijheid van de mens zo hoog in het vaandel lijkt te hebben. Wie in de re-integratiemolen terecht komt zal overduidelijk meemaken dat de rechten van de mens ook hier niet altijd gelden. De overheid eigent zich het recht toe om alles maar te kunnen doen met iemand die afhankelijk van hen is. En aangezien de uitkeringsgerechtigde financieel geen poot heeft om op te staan, kruipt de arme sloeber maar wat achter alle grillen van die overheid aan om maar niet verder in de problemen te komen. En het ergste is dat die re-integratiecoaches blijkbaar niet eens weten waar ze nou eigenlijk mee bezig zijn en hun werk zien als een hulpverlenende functie waar de deelnemers trouw gebruik van lijken te maken. Of misschien kicken ze wel op zo’n functie waarmee ze de deelnemende medemensen met hun machtspositie in allerlei bochten kunnen kneden. Hoe dan ook; In feite worden ze gewoon door de overheid betaald om als een modern soort cipier of een vriendelijk overkomende slavendrijver op te treden, zonder dat ze dat schijnbaar zelf door hebben. De overheid besteed miljoenen aan dat soort slecht werkende projecten om zichzelf op borst te kloppen en aan de belastingbetaler te laten zien hoeveel ze eigenlijk voor de burgers doen van hun belastinggeld. En dan durven ze ook nog trots te vermelden dat de deelnemers zo enthousiast en altijd aanwezig zijn. Zoals gezegd; ze kunnen ook niet anders. Want zelfs als ze niet gemotiveerd en enthousiast zijn, kan dat al consequenties hebben voor de uitkering. Zeer onsmakelijk allemaal.

Een re-integratietraject heeft maar één doel, en dat is om mensen zo snel mogelijk uit die uitkering te wippen. Waar de werkzoekende terecht komt zal de overheid een rotzorg zijn. Als ze die uitkeringtrekkers maar kwijt zijn. En op dat punt gaat het dus helemaal mis. De deelnemers aan zo’n traject krijgen te maken met onlogische verplichtingen, dwang, eventuele sancties wanneer ze ergens niet mee eens zijn en heel veel netjes ingepakte intimidatie. Je wordt steeds maar weer sluipenderwijs en via een mooie omweg duidelijk gemaakt dat het aan jou ligt dat je geen baan hebt of dat je geen baan kunt vinden. En met de woorden “werk is werk” wordt je duidelijk gemaakt dat je alles maar moet aannemen wat je wordt aangeboden, ook al heb je er niets mee. En dat is iets wat echt niet meer thuis hoort in de 21^e eeuw. Een werknemer gaat gemotiveerd naar het werk wanneer ze het werk leuk vinden om te doen en er zelf voor hebben gekozen. En dan heeft de werkgever een goeie gemotiveerde kracht. Maar wanneer een werknemer met tegenzin naar een baan toe gaat waar hij zelf niet voor heeft gekozen en er helemaal niets mee heeft en er geen enkele toekomst heeft omdat het maar tijdelijk werk is, dan krijgt de werkgever te maken met een ongemotiveerde kracht die hoogstwaarschijnlijk vaker overspannen thuis zit dan actief werkzaam is op de opgedrongen werkplek. Daarom is het een komen en gaan van al die re-integratiebureautjes en trajecten, en wordt er steeds weer wat nieuws verzonnen om mensen al dan niet een weekje in een baan te proppen om ze maar zo snel mogelijk te slijten uit die uitkering. En dan wordt er nog eens duidelijk op gehamerd dat niemand “achter de geraniums” moet blijven zitten en dat een baan je helpt om daar achter weg te komen. Alsof een baan het enige in het leven is. Er zullen vast wel mensen zijn die zich doodongelukkig en eenzaam voelen zonder een baan, omdat ze anders niet weten waarvoor ze nou eigenlijk leven. Maar er zijn nog meer mensen die zich doodongelukkig en eenzaam voelen met een baan waarin ze zich niet gelukkig voelen en na een lange dag werken juist verdwijnen achter die geraniums. Hiermee wordt uiteraard niet bedoeld dat je niet moet werken, maar het geeft alleen maar aan dat werken slechts een bron van inkomsten is, waar je tevens plezier aan moet hebben. En re-integratietrajecten hebben op dat gebied helemaal niets te bieden behalve alles waar niemand op zit te wachten.

Zo is er in 2007 een nieuw re-integratiespeeltje verzonnen door een wethouder uit Leeuwarden. Het heet "de Werkacademie" en is inmiddels overbekend, of liever gezegd overberucht, bij de meeste uitkeringslachtoffers. Dit murw makende en zelfverheerlijkende geldverspillertje is om mensen met een uitkering van Sociale Zaken zo snel mogelijk aan het werk te helpen en om de coaches en de begeleiding aan het werk te houden. Overigens; mensen aan het werk te helpen??? In werk te proppen. Je moet daar dan vier dagdelen per week verplicht achter een computer gaan zitten staren naar de vele vacatures die voorbij rollen waar je of niets mee hebt, of domweg niet eens voor in aanmerking kunt komen. Af en toe wordt er een zogenaamd "spelletje" in de groep gegooid waar je dan over moet nadenken, met als doel te kijken hoe hoog het intelligentiepeil van de deelnemers is, wel gemotiveerd zijn en om te zien of die volwassen werkzoeker wel in teamverband mee kan doen. Daarnaast wordt je overspoeld met zoveel “peptalk”, dat je het niet eens meer serieus kunt nemen. En tot overmaat van ramp krijg je ook nog te maken met allerlei trainingen en oefeningen waarvan ze denken dat je daardoor nog sneller een baan kunt krijgen. En dat allemaal terwijl ze de ogen sluiten voor wat er zich werkelijk op de arbeidsmarkt afspeelt. Hoe naïef kun je zijn? Bovendien horen die re-integratie "spelletjes" en de nietszeggende en in de praktijk niet werkende trainingen meer thuis in een kinderklasje. Voor de meeste volwassen deelnemers reden genoeg om re-integratietrajecten niet serieus te nemen. Deze mensen hebben in de meeste gevallen al heel wat ervaringen opgedaan op het gebied van het zoeken naar werk en weten als geen ander maar al te goed dat het in de praktijk niet zo gaat zoals het zo mooi wordt voorgespiegeld op diere-integratietrajecten. Maar goed, je zit er dan ook alleen maar als instrument om anderen aan het werk te houden en om naar buiten toe te laten zien dat de gemeente alles op alles zet om mensen aan een baan te helpen.

Bij de werkacademie zoeken ze van alles uit om mensen te motiveren. Bijvoorbeeld door grote vellen papier neer te hangen met daarop een hele reeks namen van deelnemers die toch een baantje hebben gekregen. Dit om diegenen te stimuleren die nog zoekende zijn. Regelmatig wordt er naar die namen gewezen met de opmerking "Zie je wel. Het kan dus wel". Wat ze er niet bij vertellen is dat het vaak om hele tijdelijke baantjes gaat en de meeste gelukkigen nog net de goeie leeftijd hebben om ergens tijdelijk voor in aanmerking te komen. Vijfenveertig plussers vind je praktisch niet op die “aanplakbiljetten” terug. Daarom zetten ze de leeftijd er ook niet bij, want anders is de stimulans voor die groep weg. Daarnaast is het niet bekend of ze allemaal wel zo tevreden zijn met het pas verworven baantje. En het is ook niet bekend hoe ze dat werk hebben gekregen. Misschien hebben ze zich iets laten aanpraten en durfden ze geen "nee" te zeggen om eventuele dreigementen of sancties te voorkomen. Of hebben ze maar snel iets aangenomen om maar van al die bijstandverplichtingen af te komen? Of hebben ze eindelijk de baan van hun leven gevonden. Wie zal het zeggen? Soms krijgt een deelnemer een persoonlijke opdracht voorgeschoteld. "Ik heb een opdracht voor je. Maak een sollicitatiebrief waarin je al je fantasie los laat en je persoonlijkheid en motivatie behoorlijk ophemelt. Je brief moet er bij de werkgever uit springen. Dan maak je de meeste kans op een baan. Dus maak er maar wat moois van he?". Een aai over de bol en een lollie voor je gehoorzaamheid ontbreekt nog. Maar goed, dan wordt de sollicitatiebrief even met een kritisch oog doorgelezen en kun je vervolgens de opdracht krijgen om de brief nog mooier en nog fantastischer te maken met de opmerking "Het kan nog veeeel beter. De sollicitatiebrief moet er echt bij de werkgever helemaal uitspringen hoor. Dus doe je best he?" wordt er gezegd door een dertigjarige coach tegen een bijna vijftigjarige uitgerangeerde en in de praktijk afgeschreven werkzoekende die vaak jarenlange werkervaring heeft opgedaan in het schrijven van allerlei brieven. Pfff, zucht, hijg, hijg. Dat werkt ook wel? Alle werkzoekenden moeten er wat moois van maken en al die brieven moeten er uitspringen. Dus krijgt de werkgever te maken met een nieuwe generatie sollicitatiebrieven waar niet anders naar wordt gekeken dan naar de standaard sollicitatiebrief. Dus gaat de belangstelling in de eerste instantie net als anders gewoon weer uit naar de CV om te kijken wat de werkzoekende te bieden heeft en of alle ervaringen wel in het straatje van het bedrijf passen. En het allerbelangrijkste; wat gaat deze werknemer het bedrijf kosten? Het was dan ook voldoende geweest om 1 dagdeel per week naar die Werkacademie toe te gaan, want per week zie je er niet veel nieuwe vacatures bij komen. En met die "spelletjes" en "opdrachten" wordt in de praktijk toch niets gedaan omdat de meeste wat oudere werkzoekenden alles al hebben gedaan om een passende baan te krijgen en er geen enkel resultaat mee hebben behaald. En als je dat laat weten, dan wordt het balletje gewoon weer teruggekaatst zoals ze bij hun eenzijdige opleiding hebben meegekregen en krijg je te horen: "Nou, dan heb je toch iets verkeerd gedaan he?" of “Ligt het ook niet een beetje aan jezelf?” Antwoorden die nou niet bepaald getuigen van een professionele vooropleiding, gebaseerd op een goeie kennis van de praktijk op de arbeidsmarkt. Dus het ligt hem aan al die duizenden werkelozen zelf dat ze geen baan kunnen krijgen. Hoe simpel is de achterliggende gedachte hierbij??

Je zit dus alleen maar op die “academie” of een soortgelijke bodemloze financiële re-integratiekolk omdat het weer verplicht is en om al die koffiezuipende kritisch oplettende coaches aan het werk te houden die worden betaald om niet menselijk te zijn. Maar nogmaals; Weiger je er naar toe te gaan, dan pakken ze gewoon je uitkering af. Dus lieve slachtoffers......je moet gewoon verplicht positief blijven en doen alsof je gemotiveerd bent. Zo leer je goed acteren en dat kun je weer gaan gebruiken in een volgend re-integratietrajectje nadat je binnen een half jaar weer uit een eventueel opgedrongen baantje wordt getrapt omdat ze je niet meer nodig hebben. Alle deelnemers zijn "wild enthousiast". Tenminste, zo laten ze het overkomen. Stuk voor stuk vind het merendeel van de deelnemers het een grote onzin om naar die zogenaamde "Werkacademie" of een soortgelijk flauw treiterij trajectje toe te gaan. Overigens, waar dat "Academie" nou precies voor staat vind iedereen ook wat dubieus. Maar het klinkt natuurlijk wel heel interessant. Maar goed, het is weer een stukje werkverschaffing en het is er zo onder elkaar best gezellig nadat de meesten vlak voor die tijd snel even een zenuwpil of een joint naar binnen hebben gewerkt om die uiterst vervelende uren door te kunnen komen. Zo kun je dan ook nog eens ontzettend lachen om sommige mensen die, of super ijverig proberen over te komen, of juist heel eerlijk zijn en in de groep zeggen wat ze nou eigenlijk van die hele flauwekul vinden. Maar die worden heel snel terug gefloten omdat ze een negatieve invloed zouden hebben op de rest van de groep, waarvan overigens het merendeel er net zo over denkt, maar te fatsoenlijk of te bang zijn om het te zeggen. "Dwarsliggers" worden vrij snel doorgestuurd naar een extern re-integratiebedrijf als het arbeid-kampf "Fourstar", waar ze een heel andere aanpak staat te wachten, hopende om de dwarsliggers op een andere manier in het gareel te krijgen. Daar mogen ze onder de mooie kreet "Werkervaring opdoen" 32 uur per week inpakwerkzaamheden verrichten met behoud van de uitkering. Werk waar ze bij Caparis dik voor worden betaald.

Hoewel het soms erg amusant is dat je van hun gezichten kunt aflezen wat ze werkelijk van iets of iemand denken, valt er op de begeleiding van "de Wekacademie" en soortgelijke trajecten over het algemeen niet erg veel aan te merken, want zoveel doen ze nou ook weer niet. Op een enkele streverige eigenheimer na zijn ze over het algemeen erg gemoedelijk, vriendelijk en behulpzaam. Tenminste……., zolang je maar "mee doet". Maar ze proberen hun best te doen. Tenslotte is het al sneu genoeg dat ze zo’n rot baantje hebben waar ze van alle kanten achter de rug om zwart worden gemaakt en niet serieus worden genomen. Misschien zijn die stumpers ook wel door een collega re-integratiemarionet in dat rare baantje gepropt omdat ze nergens anders geschikt voor waren. Want iemand met een beetje zelfrespect en respect voor hun medemens kiest natuurlijk zelf niet voor een dergelijke overheersende functie, tenzij zo iemand denkt op die manier wat meer zelfverzekerd te kunnen worden. Hoe dan ook, over het algemeen proberen ze je van alle kanten een positieve impuls te geven en te ondersteunen. Het is tenslotte hun werk ook. Sommigen vinden hun baantje zelfs zo leuk en interessant waardoor ze dwingerig en irritant enthousiast overkomen. En dat werkt natuurlijk volledig averechts. Plezier hebben in je werk is natuurlijk prachtig en is iets wat iedereen zou moeten hebben. Maar dat overdreven enthousiasme kan voor een aantal deelnemers vaak behoorlijk vervelend overkomen en meer als een aanval worden ervaren dan als een positieve benadering. Hoewel die re-integratiebegeleiding laat overkomen dat je daar voor jezelf zit, moet je niet vergeten dat de deelnemers er verplicht zitten en echt niet uit vrije wil. Daardoor kan de motivatie, het enthousiasme, begrip en gevoel voor humor soms heel ver te zoeken zijn. Dus kan het voorkomen dat ze alles als negatief zien. Hoewel sommige begeleiders diep in hun hart heus wel weten dat een aantal deelnemers gelijk hebben, laten ze dat natuurlijk niet merken. Uiteindelijk worden ze immers betaald om niet redelijk te zijn, met als taak zo snel mogelijk mensen uit die uitkering zien te slijten, anders doen ze hun werk niet goed en kunnen ze die bonus per vertrekkende werkzoekende ook wel vergeten. Dus van een eerlijk gesprek is eigenlijk geen sprake en wordt je door hen in de hoek geluld met geijkte opmerkingen als "Wil je dan van een uitkering blijven leven" of “Je wilt toch niet dat een ander voor jou werkt?”. Maar daar gaat het natuurlijk helemaal niet om. Dat weet iedereen zelf ook wel. Het gaat om de dwang die er achter zit en de wijze waarop je op een sluipende en vriendelijke wijze wordt gekleineerd.

Wat af en toe ook niet zo plezierig over komt is dat sommige begeleiders zich soms bewust of onbewust laten gelden als docenten van een kinderclubje, bestaande uit mensen die vaak beduidend ouder zijn dan die begeleiding en ze  zien als een stel bemoeizuchtige broekies zonder praktijkervaring die alles wat ze uitkramen hebben geleerd op een één of ander flutcursusje. Daardoor krijgen sommige deelnemers het gevoel dat ze als kind wordt behandeld, waardoor een stukje minderwaardigheidsgevoel wordt geschapen. Dit met als gevolg dat je het idee krijgt in een kinderklasje te zitten. Bijvoorbeeld wanneer je de computer 5 minuten voor het einde van je verplichte uren uit doet. Dan wordt er demonstratief op het horloge gekeken en gezegd: "Ho, ho, ho. Het is nog geen vier uur hoor". En nog geen minuut later: "Nu is het wel tijd. Nu mag de computer uit". En dat tegen volwassen mensen. Dat en nog meer van zulk soort walgelijkheid is een schandalige vorm van machtsvertoon. In sommige gevallen is de begeleiding redelijk goed, maar de begeleiders zijn beperkt opgeleid tijdens hun training (hersenspoeling?) betreffende het hebben van een pasklaar antwoord op elke voorspelbare tegenspraak van een deelnemer. En hoewel ze bij sommige deelnemers de kop in de nek gooien wanneer de pasklare antwoorden op raken en de deelnemer vervolgens verder moeilijk te manipuleren is, toch voor de begeleiding niets dan lof. Ze doen het leuk, proberen plezierig met de deelnemers om te gaan en helpen daar waar ze helpen kunnen. Het blijven immers ook gewoon maar mensen. Het valt overigens ook niet altijd mee om mensen met andere ideeën of meningen in het re-integratiegareel te krijgen. En mocht het al wat te erg worden, dan ligt er wel weer een training Communicatie en Presentatie klaar. Of is dat serieus bedoeld om mensen een stapje verder te helpen? Je moet in ieder geval daar dan ook weer verplicht gedurende drie weken drie dagen per week van negen tot drie naar toe om maar zoveel mogelijk positiviteit aan te leren. En......; tussen de middag kun je geheel verzorgd blijven lunchen. En dat allemaal om de deelnemer te helpen een baan te vinden. Daar moet toch veel meer achter zitten?? De opzet van die training is overigens wel erg goed voor je persoonlijk voor zover dat de kop is ingedrukt door een re-integratietraject. Daar kun je dus veel aan hebben om weer met frisse moet in het kinderklasje plaats te nemen die vervolgens weer dat hele training wegvagen met hun tegenstrijdigheden. De training wordt overigens op een hele leuke en prettige manier gebracht en je gaat er met plezier naar toe. Er wordt voor een aantal mensen toch een stukje demotivatie weggehaald. Maar helaas is de opzet te eenzijdig. Er wordt vanuit gegaan dat het aan de werkzoeker zelf ligt dat ze geen baan kunnen krijgen. En daarvan zullen er ongetwijfeld enkelen tussen zitten, maar over het algemeen zitten er mensen die domweg de kans niet krijgen vanwege de leeftijd of omdat ze te lang uit het arbeidsproces zijn. Want er zitten mensen tussen die behoorlijke banen hebben gehad. Dus daar ligt het hem echt niet aan. Maar goed; aan het eind van die training krijgt iedereen een mooi certificaat en een redelijk correcte beoordeling.

Eenmaal terug op de Werkacademievloer ben je overigens je enigszins opgekrikte motivatie zo weer kwijt, want daar schuiven de overenthousiaste coaches je weer allerlei vacatures onder de neus waarvan je steeds weer hebt laten weten dat je het niet in die richting zoekt. Erg deprimerend. Om een baan te krijgen, moet je zelfs in een sollicitatiebrief bijna op de knieën gaan om te proberen de betreffende functie te krijgen. Tja, hoever wil je gaan?? Ondanks alle mooie woorden is de intentie van zo’n re-integratietraject alleen maar om zoveel mogelijk mensen zo snel mogelijk uit de uitkering te dumpen zodat de gemeente zichzelf op hun borst kan kloppen en kan roepen hoe goed ze eigenlijk zijn. Hoe het de deelnemers uiteindelijk vergaat, is niet zo belangrijk. Als de financiële cijfers maar kloppen en die werkzoekenden moet gewoon "mee doen". Al met al blijven de deelnemers volwassen mensen die als een stelletje onnozele sukkels verplicht achter zinloze sollicitatie activiteiten aan moeten hollen om te laten zien of ze wel enthousiast en gemotiveerd op zoek zijn naar een baan. Een lachertje van de bovenste plank dus. Maar goed, aangezien de meeste deelnemers bang zijn voor eventuele sancties wanneer ze niet als een stelletje kuddedieren achter de nieuwste grillen van de overheid aan hollen, komen ze trouw iedere dag naar de "Werkacademie" toe, wat een aardig bedrag per deelnemer per dag kost. Het kost de belastingbetaler iets van 15.000 euro per jaar om een werkeloze van een uitkering te voorzien. Daar komt nog iets van 25.000 euro per jaar bij om die werkeloze tegen hun wil in bezig te houden met allerlei trajectjes en andere doelloze onzin wat plaats moet vinden in een gigantisch overheidsgebouw dat moet worden verwarmd, verlicht, bewaakt en ingericht. En heb je kinderen??? Dan wordt daar ook nog eens een gigantisch bedrag voor uit getrokken om dat kind in een opvang te donderen zodat een alleenstaande moeder zich niet hoeft bezig te houden met de opvoeding er van, maar ook gewoon kan "mee doen" met de re-integratieverplichtingen. En dat kind? Dat kind wordt dan net zo als al die andere opvangkinderen. Onopgevoed, fatsoenloos en een last op straat. En tot slot die re-integratie begeleiders niet te vergeten. Daar lopen ook een aantal van rond die moeten worden betaald. En dat alles is allemaal heel erg mooi, maar al die re-integratiedwang heeft over het algemeen totaal geen enkele meerwaarde.

Handenvol geld wordt er aan re-integratie en omscholing uitgegeven, maar een fatsoenlijke en passende baan waar je op lange termijn iets mee kunt en waar je gemotiveerd mee bezig kunt gaan kun je wel vergeten. Al die kosten bij elkaar opgeteld hadden ze beter kunnen gaan gebruiken om al die plaatsen in te vullen binnen vrijwilligersorganisaties die zo nodig zijn en maatschappelijk gezien onmisbaar zijn. Sterker nog; Laten ze alle vrijwilligers gaan betalen voor hun zo geliefde werk waar ze zo gemotiveerd mee bezig zijn. Moet je zien hoe snel dan die werkeloosheidscijfers dalen. Maar waarschijnlijk is dat iets teveel werk, dus dan maar die werkelozen gaan lastig vallen met dit soort overheidseconomie bevorderende stomme trajectjes. Want laten we niet vergeten dat er altijd werkelozen zullen blijven. Daarmee dus ook de uitkeringsinstanties en al re-integratie-trajectjes. Daarmee blijven ze zelf uit de uitkering weg en houden ze zichzelf werkzaam door uitkeringsgerechtigden te verplichten aan hun bezigheden deel te nemen om ze uit te stromen naar tijdelijk werk om ze vervolgens weer te ontvangen op het verplichte re-integratietraject. Want zonder verplichtingen komen die werkelozen niet, waardoor de medewerkers van re-integratietrajecten, een werkacademie of soortgelijke dwangarbeidskampen zelf in een uitkering dreigen terecht te komen. Overigens horen niet de langdurige werkelozen in een dergelijk traject te zitten, maar de werkgevers en met name de bedenkers van de regelgeving omtrent de Wet Werk en Bijstand om ze te stimuleren andere arbeidsvoorwaarden te scheppen. Uiteindelijk ligt het aan hun beleid dat de wat oudere werkzoekende praktisch niet meer aan een fatsoenlijke baan kan komen en de jongeren nog steeds worden uitgebuit voor een habbekrats totdat ze niet meer nodig zijn. De ouderen zijn alleen maar geschikt voor productiewerk, een schoonmaakbaantje of een leuke tijdelijke baan van hooguit een paar maanden om vervolgens weer terug te komen op de "Werkacademie". Daar schijnen ze goed genoeg voor te zijn. Maar "Werk is werk" wordt er dan steeds onder je neus gewreven. Net of er geen beter excuus te bedenken is. Werk is een bron van inkomsten, niet meer en niet minder dan dat en maakt een deel uit van je dagelijkse leven. Dus dat moet op de allereerste plaats leuk zijn. Voor velen is werk een noodzakelijk kwaad omdat je geld moet hebben om je bestaan te kunnen handhaven. En nogmaals; er zullen ongetwijfeld ook mensen zijn die werk zien als een soort van leefwijze omdat ze anders niet zouden weten wat ze dan met hun leven zouden moeten doen. Voor hen is werken een eerste levensbezigheid en moet alles buigen en barsten voor hun baantje. Maar zo zit natuurlijk niet iedereen in elkaar. Er zijn ook nog mensen die helemaal niets met werken hebben en andere bezigheden in het leven veel belangrijker vinden dan werk. Bijvoorbeeld het zoveel mogelijk aanwezig zijn voor hun kinderen, zodat die niet altijd in hun vrije tijd op straat om hangen omdat er niemand thuis is. Natuurlijk moet er nadrukkelijk bij worden gezegd dat het niet de bedoeling is om daarom van een uitkering te leven. Maar mensen dwingen om zoveel te werken of bezig te zijn dat er geen tijd meer is voor de opvoeding van hun kinderen is te idioot voor woorden. Daarmee creëer je weer andere maatschappelijke problemen.

Mensen op de huidige wijze te verplichten een baan te vinden is onbegonnen werk. Ze zijn niet voor niets (langdurig) werkeloos. Door alle tegenslagen en het gevoel niet serieus te worden genomen door ambtenaren, coaches en nog meer van dat soort publiek, zijn ze het wel best gaan vinden en hebben ze een totaal andere levenswijze opgebouwd, waar een baan niet meer in te passen is. Ze voelen zich afgeschreven en niets meer waard en hebben hun passie ergens anders gevonden. Bijvoorbeeld een zeer gewaardeerde plaats in het vrijwilligerswerk. Want in dat werk weten ze van elkaar dat ze stuk voor stuk gewoon "mens" zijn en geen betaalde slaaf die je maar aan de kant kunt gooien wanneer je hem niet meer nodig hebt. Maar dat deze mensen geen betaalde baan hebben, is zeker geen onwelwillendheid. Met name doordat het beleid op het gebied van Wet Werk en Bijstand van alle kanten rammelt en alle regeltjes behoorlijk tegen elkaar op botsen is het voor velen onmogelijk om aan de bak te komen in een passende baan waar je met plezier naar toe kunt gaan. Waarom laten ze deze mensen niet gewoon zitten waar ze zijn, totdat er een baan beschikbaar is waar ze daadwerkelijk met plezier een toekomst in zien? Ten eerste kost dat een stuk minder gemeenschapsgeld en bovendien doen ze echt iets nuttigs voor die uitkering. Kortom; Een initiatief als de "Werkacademie" is een prachtig ingepakt en goed doordacht initiatief waarbij ze laten overkomen dat de werkzoekende daar voor zichzelf zit en de Werkacademie helpt een weg naar een baan te vinden. En dan kan de gemeente maar roepen dat de werkeloosheid is gedaald. Maar ze zeggen er niet bij dat diegenen die in een re-integratietraject zit, namelijk niet meer in de werkloosheidsstatistieken voor komen. Uiteindelijk wordt de belastingbetaler ook nog eens voorgelogen. Blijkbaar zijn er teveel overijverige politici die met behulp van de belastingcenten van hardwerkende mensen zichzelf een lekkere integratiesubsidie toekennen en zo zelf uit de uitkering vandaan blijven. Zolang werkzoekenden worden verplicht aan re-integratietrajecten deel te nemen, hoeft niemand te rekenen op gemotiveerde en actieve werkzoekenden. Sterker nog, dankzij de dwang en drang en het verplichtende karakter van re-integratie, zullen uitkeringsgerechtigden zich steeds meer gaan afzetten tegen de arbeidsmarkt omdat ze het als een dreiging gaan zien. En daarmee zal ook de Werkacademie het zoveelste initiatief zijn die uiteindelijk dezelfde duffe dood zal gaan sterven als al die voorgaande veelbelovende re-integratietrajecten. Om er voor te zorgen dat iedereen een plekje op de arbeidsmarkt kan krijgen, zal toch het beleid behoorlijk moeten worden omgeschept. De werkeloosheid ligt over het algemeen niet aan de werkzoekende, maar aan de regelgeving en kansloosheid op de arbeidsmarkt doordat mensen niet kunnen laten zien wat ze in huis hebben. De regelgeving geeft de werkgever geen enkele reden om een oudere aan te nemen of een jongere met volwassen respect te behandelen en het zelfde uit te betalen als een volwassene voor het zelfde werk. Daardoor is een maatschappij ontstaan waarin het respect en een fatsoenlijke behandeling van werknemers op een zeer laag pitje is komen te staan. Sluipenderwijs is de nietsvermoedende werkende en de werkzoekende een slaaf van deze maatschappij en van het beleid geworden.

Tot slot heeft een re-integratietraject geen enkele toegevoegde waarde voor het vinden van een baan. Daarvoor kun je ook gewoon langs het arbeidsbureau of een uitzendbureau gaan. Het enige voordeel van re-integratietrajecten is dat hierdoor mensen aan het werk worden gehouden. Want de enige baan die tegenwoordig zekerheid biedt is een baan als re-integratiecoach, omdat werkelozen er altijd zullen zijn.